#Uru_ara_Cameti_Galing #Episode_SiInjukkawung #Tamat

#Uru_ara_Cameti_Galing
#Episode_SiInjukkawung
#Tamat
“Barang? Naha barang na.. nanahaon atuh, anu… anu dimaksud ku anjeun sakabehteh, Nyai mayang?”

“Hihi…” nyai MAyang angur ngaleret ka Antingwulan anu salila ieu disebut anakna. “Antingwulan, naha bejakeun?”

“Bejakeun bae aceuk, supaya manehna teu paeh panasaran…”

“Hihihi… nya heg atuh, ari kitumah Anting. Dengekeun Widura, bisi Andika hayang nyaho. Barang anu salila ieu diincerteh mangrupa peta pusaka tempat paneundeunan harta karun milikna Tarumanagara samemeh runtag! Tapi… lain harta-hartana teuing pikeun kami duaan anu dipikahayangnamah…”

“Lamun lain harta, naha kana naona atuh…”

“Kitab pusaka Rajakelong deuleu, anu mana eta kitab mampuh makieuhkeun jalma tangka Abadi teu kahontal ku malakal maut….”

“Hhh? Memangna aya kitu, elmu… elmu sa… sarupa kitu?”

“Tangtu bae aya deuleu. Hihihi…”

“Jadi… jadi.. eta alesanana pangna Anjeun saparakanca, nyieun rajapati diCametigaling?”

“Bener!”

“Saha Anjeun nusabenerna? Kaula teu yakin lamun Andika duaan, anak jeung pamajikanana juraga Adipatisura…”

“Hihi….” Nyai mayang angur seuri bari ngadilak kanu keur dipasung.

“Naha Andika duaan nu katelah Widadari Kalimaya? Anu kasohor tukang malingan kitab pusaka?”

“Hihi… Lega oge ambahanteh, Widura. Kaula salut! Hihi…”

“Pantesan… akipatih, sababarahakali ngingetan kuring. Ouhhh…”

Ceuk kiWidura ditungtungan kuhumarurung, basa tatuna katiup angin anu rada badag.

“Kaula duaan memang nukatelah Widadari kalimaya, Widura. Jalma anu purah malingan kitab pusaka. Samalah sababaraha diantara geus aya nu hasil diteuleuman nepi kasampurna. Kaasup jurus Cakar Iblis jeung Leugeut Ireung anu kungsi dipetakeun ka anjeun…”

“Tetela Andika sarakah, nyai. Dina watuna eta kasarakahan pasti bakal malines kadiri sorangan…”

“Hihihi… teu kudu loba omong, anguranmah saksian bae sakeudeung deui naon anu bakal kajadian…” kiWidura teu nyarita deui, panona dipeureumkeun ngararasakeun kanyeri dina dampal leungeun jeung suku anu dipantek kana tihang pasungan.

“Nyimas, aya nu datang…” salah saurang pangawalna aya anu cumarita, bari nunjuk kalandeuh. Kontan bae salarea ting laleret, kaasup kiWidura. nyaan bae, rentang-rentang ti kaanggangan ara nu daratang. Nu matak kaget keur manehna, tetela nu daratangteh juragan Adipati katut dua senapatina kiSugri jeung kiBaran.

Jep… kaayaan jempe, Antingwulan katut nyai mayang ting koloyong ngahiji deui jeung baturna. Sedeng anu ngabring beuki lila beuki deukeut, nu ahirna srog.. anjog kahareupeun Antingwulan jeung nyai mayang. Malah kadenge sang adipati cumarita.

“Kumaha, nyai mayang? Naha siWidura geus eling?”

“Parantos tutuwa…”

“Alus! Kumaha kaayaanana?”

“Sakumaha anu tos diparentahkeun kusalira, kiwari manehna geus menang masung. Tuh tingal…”

Ceuk nyai Mayang ditungtungan kununjuk kapalebah kebon eurih nu bala, didinya jirim kiWidura meh teu katingali kahalangan ku eurih jeung kakayon.

“Hehehe… alus, sukur siWidura masih keneh hirup. Sabab lamun manehna paeh, percumah urang kikieuan….”

“Tapi… naha yakin, lamun ieu siWidurateh anakna?”

“Kaula yakin pisan, Mayang. Sabab siBundarwastu mo masrahkeun eta kalung, lamun lain ka ahli warisna siDarbaseta. Perlu dikanyahokeun, hamper 22 taun kaliwat. siDarbaseta, nitipkeun anakna ka Sanggabuana ku ngarasa teu untupan ngurus jeung ngagedekeunana.. kusabab apanan manehnateh pangawal satiana kiSura tibaheula mula babarengan jeung kaula. Anu mana teu weleh milu nganclong ngitung lembur ngajajah milangan kori…”

“Hmm… kutan kitu lalakona?” ceuk nyai Mayang ditungtungan ku ngaleret kanu keur dipasung.

Sedeng ari kiWidura lain deui ngagebegna, demi ngadenge caritaan juragan Adipati. Mang taun-taun manehna teu weleh hayang nyaho, saha indung bapana. Tapi ku guruna tetep disamunikeun, magarkeunteh tacan waktuna. Kari-kari kiwari ngagorehel kusorangan, bari jeung kaluar dina biwir musuhna.

Jeung aya anu teu kaharti dina ucap-ucapanana eta juragan Adipatisura, kunaon nyebut dirina milu ngadunungan ka kiSura. Saha anu dimaksud kiSura kumanehna? Panan sidik, juragan Surateh manehna sorangan.

“Kumaha kaayaan dijero, kang Sura? Apa sicareuh geus mimiti bagerak?”

”Kiwari siCareuh jeung baladna mulai bagerak, mayang. Anu moal lila deui oge, tagtu maranehna kaluar. Tah kukituna, gera siap-siap urang paksa eta kolot serah bongkokan kucara anu samemehna, tacan kungsi kabayangkeun kumanehna. Hahaha…”

Saur juragan Adipatisura ditungtungan ku seuri lelengakan. Saterusna eta koloteh, disalin make pakean sing sarua hideung lengkep jeung taregosna.

Rap-rap.. Antingwulan jeung nyai Mayang ge narurutan, taregos nu tadi meulit nabeuheung dipake. Ukur sakedapan, sabubuhan jalma anu jumlahma moal kurang ti 50 uranganteh, geus marake taregos hideung.. anu kaciri  ukur matana bae anu buburilengan galak.

Teu kungsi sapanyeupahan, tetela omongan adipatiSurateh bener. Samar-samar tikajauhan aya sabubuhan jalma anu keur ngalabring, kaluar ngaliwatan lawang kori.. kebat mapay-mapay jalan padati nu bala ku tutuwuhan jeung kakayon. Saha maranehnateh, taya lian ti akipatih sabalad-balad anu boga maksud rek nyiar kadaharan keur bekel warga cameti galing enggoning nunggu balabantuan ti karajaan Sunda.

Tadi isuk-isuk keneh, sabenerna aki patih jeung Kanca-kancana geus harudang malah siap arindit. Tapi ngadadak bae aya beja, magar kiWidura euweuh ditempat. Sarta luhureun meja aya tulisan anu unina, yen manehna keur ngudag jalma anu nyurigakeun.

Kukituna, kalawan kapaksa atuh aki patihteh indit bari teu dibarengan ku kiWidura, padahal sanyatanamah akiPatihteh miharep pisan bisa kaluar babarengan jeung eta jajaka.***

Beuki lila eta rombonganteh beuki deukeut, kapalebah juragan Adipati sura saparakanca. kiWidura nu aya teu jauh didinya sababaraha metakeun elmu Harewos Tongo dijero liang, sangkan sesa-sesa tanaga bisa maksimal pikeun milu ngabantu ka Akipatih saparakanca anu rek ngalaksanakeun tugas mulya nyalametkeun warga Cametigaling dina bahaya kalaparan. ds

Heuleut sawatara waktu tiharita, Srog.. ahirna rombongan aki patih tepi ka hareupeun juragan Adipati anu geus marake taregos. Katembong, kiJantaka katut senapati Risang ngajanteng ngapit aki patih kenca katuhueunana. Sedeng para prajurit sejena, siap sayaga aya disatukangeunana bari masing-masing Ramona geus narumpang dina perah bedog sewang-sewangan.

“Hmm… saha Anjeun sakabeh?” kadenge aki patih tumanya, bari nyidikeun ka jalma anu ditararegos hideung.

“Heheh.. Nya kaula siInjukkawung…”

“siInjukkawung?”

“Bener…” Ceuk juragan Dipati semu ngosom.

“Jadi Andika anu salila geus mergasa sakur warga cametigaling kaasup kiRawun jeung senapati Arya?”

“Heheh… bener. Dua diantarana meureut, sesana binasa ku anak buah kaula sakabeh. Hehe…”

“Oh, jadi Andika anu geus mergasa dulur kaulateh, hhh?”

Ceuk kiRisang bari jeung maju salengkah kahareup, ngan ku akiPatih taktakna kaburu ditahan manten bari nyebut tenang.

“Tenang Risang, teu kudu kaburu kunafsu…”

“Eu… manga, gusti patih….” Ceuk kiRisang bari mundur deui.  “Lamun Andika bener siInjukawung, naon atuh kahayang Anjeun nu sabenerna?”

“Pasrahkeun peta pusaka anu dirampas tiMurid kaula sababaraha welas taun kalarung di maraapi…”

“Peta pusaka?”

“Bener! Sabab samemeh kiJayeng murid kaula binasa, manehna sempet ngaharewos yen peta pusaka dirampas ku urang Bhumikulon. Nyatana Andika jeung kiRawun…”

“Hmm… saupama Andika bener-bener siInjukawung, ieu peta pusaka kalawan suka cita ku kaula dipasrahkeun. Ngan aya saratana…”

“Naon saratna?”

“Buka taregos Anjeun sakabeh. Ambeh kaula teu panasaran enggoning masrahkeun ieu peta Pusaka…”

“Hhh! Jadi intinamah Andika teu percaya lamun kaula siInjukawung?”

“Ngaran siInjuk kawung meh tilem 100 taun kalarung, sajaman jeung guru kaula nu geus sampurna dikalanggengan. Jadi… mustahil aya jalma anu mampuh hirup nepi ka sakitu lilana...”

“Kurang ajar, Hhh! Lamun kitu carana, batur-batur dengekeun. Binasakeun kabeh anu milu biluk ka ieu siDarbaseta. Seranggg…”

Ceuk siTergos ngagorowok bari ngalambeykeun leungeuna kahareup. Atuh jleng-jleng! Ngadadak baladna sitaregos maju, langsung nyerang komplotan aki patih anu memang sarua geus sayagana.

“Sreng-sreng! Trang-trang-trang…”

Bedog paadu  jeung bedog, tumbak paadu jeung kolewang ngadatangkeun sora anu ting belentrang awor jeung tinggorowokna prajurit ti dua belah pihak. Anu sanyatanamah masih keneh dulur sanagara Cameti galling.

“Heya…” seak… seak…”

Kadenge tukangen akipatih aya nu ngagorowok, disusul ku samberan angin anu ngadung tanaga jero anu kacida rosana. Kusabab jarakna ukur sesetian atuh eta dua seranganteh teu emis deui, ngahanca tonggong jeung walikatna aki patih.

“Hiukk…” “Buk! Buk!” “Uaddawww…”

Dua jalma ting koceak, disusul ku masing-masing awakna anu metal deui katukang. Sok sanajan aki Patih siga anu cilereun, tapi sabenerna aki patih geus matek Aji Wesi purasani.. Hiji elmu numampuh nolak, malah malikeun serangan kanu bogana.

“Guprak! Guprak!”

kiJantaka jeung kiRisang anu bieu narajang, langsung ting galuprak kana kamalir. Dua nana terus ting araduh, masing-masing dadana kageter hebat akibat tanagana anu malik.

Sabot duanana ting kuniang, bari teu ngarti kakuatanana malines kadenge sitaregos cumarita.

“Haha! Tetela aji Wesi Purasani Andika beuki ningkat, Darbaseta…”

“Hm, geningan Andika apal kana ieu ajian?”

“Haha! Nyatangtu bae, deuleu. Malah leuwih ti apal. Yeaa…!!”

Ceuk sitaregos ditungtungan ku nga gorowok. Awakna langsung ngolepat, dampal leungeuna langsung dijeblagkeun ngarah dada kiDarbaseta.

“Wuuss…” Sagulung angina kontan ngahiuk, dangdaunan nepi kahaliberan kasamber ku kakuatan siTaregos.

Tapi deui-deui aki patih nembongkeun kahebatanana, sadepa deui jarakna jeblagan siTaregos keuna.. aki patih ngagibegkeun awakna saeutik, akibatna mungguh hebat.. awak siTaregos langsung mental, kabalangkeun ku daya tolak anu teu kaciri kumata biasa.

“Seorrr… jorelat-Jlek! Lamun kiJantaka katut kiBaranmah tadi tibeubeut, sabalikna sitaregos langsung ngagorentel diudara laju nincakeun sukuna kana lemah. Hatena bener-bener kaget, sabab bieu awakna asa nabrak barang anu ngenyod siga ngadukeun wesi purasani anu silih tolak.

Ari Aki Patih katembong geus sayaga deui, matana anu ngagebur hurung beuki ngetab-ngentab silalatuan. Malah teu lila kadenge cumarita, ditujkeun ka senapati Sugri jeung Baran anu masih narantung jeung jauh ti jirim anu lalangsing.

“Sugri, baran. Bantu prajurit sejena…”

“Siaappp…”

“Mangga…”

Kadenge senapati Sugri jeung senapati baran nyebut siap, malah bari jeung ting gorowok bedogna langsung dicabut. Langsung nyerang, welasan jalma anu ditararegos.

“Siutt… gurilap…”

“Jres-sjres-jres…”

Opat jalma langsung ting koceak, basa samberan bedog kiBaran jeung kiSugri teu kanyahoan kena kana masing-masing awakna. Kontan bae opatanana ting araduh, bari jeung bra-bri-bru rubuh. Getih kontan juuh, dina lebah masing-masing tatuna.

Ngan basa duanana rek nyabetkeun deui masing-masing bedogna, katembong kiJantaka jeung kiRisang ting jorelat ngahadang. Laju nakiskeun bedogna, di pake nadah serangan-serangan eta dua senapati. Tungtungna ger bae ieu nu opatan galungan, pada-pada metakeun elmu bedogna sewing-sewangan.

Aya kauntungan pikeun senapati Sugri jeung kiBaran, sabab tadi kiJantaka jeung kiRisang sempet tatu ku aki patih. Ngalantarankeun, gerakan ieu dua jalmateh teu sahebat biasana.

Puguh bae ningali kaayaan samodel kitu, lain deui siTaregos hideung ambekeunana. Malah kadenge manehna cumarita, bari kitunateh ngalaaan taregosna boga rasa geus taya gunana.

“Hhh! Teu sangka gening sigejulteh mata-mata? Paingan loba rancana anu gagal da sing horeng aya panghianat! Kieu carana, percumah kaula ditararegos. Mayang, Anting! Beresan sakur jalma anu milu biluk ka siDarbaseta, kaasup siSugri jeung sibaran. Laksanakeun…”

“Hihihi…”

Kadenge nyai mayang jeung Anting wulan ting cirihil. Lamun awak nyai Mayangmah, ngajorelat nyamber kiSugri jeung kibaran. Sabalikna Antingwulan, langsung ngajorelat muru welasan prajurit Cametigaling nu keur jojoh nyanghareupan masing-masing lawana.

Satiap manehna ngagero, kudu bae aya prajurit nu rubuh binasa. Satiap awakna ngajorelat, kudu bae aya jiwa nu ngalayang dihakan peso tenggor atawa sambeuran cakar Iblisna eta wanoja. Atuh ukur sajongjongan ge loba prajurit nu perlaya jadi korban ka hebatan Antingwulan anu kakuatanana geus meh nepi ka tahapan Whiguna atawa puncak kakuatan manusa.

“Trang-trang-trang, cring!” Buricakk…”

Disejen pihak katembong bedog kiBaran jeung senapati Sugri ting belentrang silalatuan, nalika bentrok jeung ramo-ramo nyi Mayang nu geus robah bodas nyacas lir garuk wadja. Ngalantarankeun duanana malundur, kadorong ku hiji tanaga hebat anu kaluar dina gempuran ieu awewe. Sedengkeun sabalikna, kijantaka jeung kiRisang renghap ranjug. Asa katumbu umur ku datangna nyai mayang anu mantuan maranehna.

“Duh.. nuhun nyai, geus nulungan…”

“Teu kudu loba omong. Laksanakeun bae tugas anjeun duaan saperti anu geus dirancanakeun..”

“Eu.. eu… manga, nyai…” harita keneh kiJantaka jeung kiRisang mundur, terus rerencepan ngadeukeutan kiWidura anu kaayaanana masih keneh dipasung. Sedengkeun teu lila, kadenge nyai mayang ngahaok bari molotot ka kiBaran jeung kiSugri.

“Hhh! Teu sangka siateh mata-mata geningan Baran, Sugri!”

“Lamun kaula teu kitu, boa geus lila warga Cametigaling carem akibat tindak-tanduk Andika saparakanca….”

“Hhh! Paingan siah loba rencana aing anu ngadadak gatot, alias gagal total. Dagening aya panghianat…”

“Kurig duaan ngahianat jelas alesanana, nyai. Nyalametkeun warga cametigaling…”

“Hhh, teu kudu so suci siah! Ayeunamah leuwih hade, Andika serah bongkokan. Tuluy hara-kiri(Bunuh-diri), sangkan awak silaing duaan teu rajet ku Cakar Iblis kami. Hihihi…”

“Eta leuwih hade, batan ngantep kaangkara murkaan ngarajalela…”

“Hihihi… haittt…”

Nyai Mayang ngajorelat deui, ramo-ramona anu ramakah langsung nyamber rek ngarah beungeut senapati Sugri jeung baran pasusul-susul.

kiBaran katut senapati Sugri teu wani gagabah nakis eta serangan ku masing-masing bedogna, sabab sadar.. salian ti eta ramo-ramo leungeun weduk tur teuasteh, tapi oge ngandung hawa tiis anu matak ngabekukeun sakur saraf dina leungeuna.

Ku kituna sanggeus, ting jorelat laluncatan duanana langsung nyamberkeun bedogna ngarah beuteung jeung dada nyai Mayang nu ebreh beulahanana. Nyai Mayang ukur ngulawitkeun kadua dampal leungeuna, rek ngarampas bedog lawan anu ting solonong teu sopan.

Ngan bae teu hasil, sabab senapati Sugri jeung kibaran anu sanyatanamah murid aki patih cukup surti tur kesit. Duanana gentak narik deui masing-masing bedogna. Bari terus laluncatan kakenca jeung kakatuhu, ngabagi diri sangkan nyai Mayang kabagi perhatianana.

Da jeung enyana, harita keneh nyai Mayang kontan ngaregog, perhatianana memang kabagi. Tapi kitunateh ukur sakeudeung, saterusna katembong.. awak nyai mayang bebelesatan deui kaditu kadieu, ngudag-ngudag senapati Sugri jeung Baran rek dibinasakeun harita keneh. Tapi duanana oge teu cileureun, kalawan kesit tur tanginas ngayakeun perlawanan hebat, bari sakali-kalieun nakiskeun bedog dina ancaman ramo-ramo leungeun anu sareukeut.

“Hehehe… tetela, lingas oge geningan siateh Baran, Sugri. heupp…” ceuk nyai Mayang bari ngagorowok, sedeng suku kencana nyapu dihandap rek ngababad kuda-kuda kiBaran. Basa kiBaran luncat kaluhur, nyai Mayang malik katukang laju ngorowotkeun ramo-ramona narajang kiSugri nu aya tukangeunana.

“Prak!!!” kadenge sada nu ngabeletak, basa bedog kiSugri benang ka rames ku ramo nyai Mayang. Breth… najan kitu, tali taregos jeung beungkeut buuk nyai mayang beunang kasabet ku petelan bedog. Kontan bae taregos nyai mayang lesot, pon kitu deui buukna kontan ngarerewig panjang pikasieuneun.

“Kurang Asem, heyaaa…”

Nyai Mayang kalap, awakna ngabelesur siga mata bor ngudag Senapati Sugri nu masih jajaregjegan leungit kasaibangan badana.

“Hiukkk, werrr… bross!!!” Awak kiSugri tobros, dadana kontan gorowong katembus ku awak nyai mayang numuih teu beda ti mata bor. Mangsa awakna ngagubrag jiwana geus ngalayang kaalam baka.

“Hihihi! Hihihi…” kadenge nyai mayang ngagikgik seuri matak kukurayeun, awakna boborot ku getih. Ukur buukna bae anu riaban panjang katiuk angin.

“Dasar Iblis! Poe ieu siBaran mo hirup tenang satungtung can bisa males kanyeri. Yeaahhh…” kiBaran lepas kadali, awakna luncat bedogna ngolepat rek nigas beuheung.

“Siut, gurilap… trakk!” brah, burisat…!” bedog Beulah ditakis, tilu kali nyai mayang nyabetkeun Cakarna kahareup, awak kiBaran langsung bengkah jadi tilu bagian. Laju amburaset katilu arah, dibarengan ku murcatna getih kamana-mana.

“Hihihi….” Nyai mayang siga anu kasetanan, laju ngajorelat kapalebah puluhan prajurit anu masih campuh. Saterusna manehna ngamuk ngowak-ngawik, babarengan jeung Antingwulan. Duanana teu beda ti malakal maut, anu kokolepatan kaditu kadieu nyabutan nyawa prajurit persis siga anu keur ngababat jukut nepi ka suku, leungeun, sirah jeung eusi peujit halibeuran diudara nimbulkeun pamandangan anu luar biasa sadisna.

“Hhh, kurang ajar…”

Aki patih ngagerendeng, demi ningali kabengisan Antingwulan jeung nujadi Indungna. Anu sanyatanamah geningan dua awewe anu nelah Dua Maling Kitab tiKalimaya. Tapi manehna teu bisa kukumaha, sabab tetela pangarti juragan adipati sura oge lain handap-handap.

Tadi.. sanggeusna nyai mayang jeung Antingwulan ting jorelat ngalaksanakeun parentahna. Juragan Adipatisura sorangan oge teu cicing, laju ngabelesat luncat bari metakeun elmu simpenanana. Anu matak kaget pikeun aki patih, tetela eta elmu simpenan juragan adipatiteh elmu anu sarua dipuhit kumanehna. Nyaeta hiji elmu anu ngandung hawa tolak jeung sedot anu luar biasa.

Hiji elmu anu ngan ukur dipimilik kumanehna jeung adi sapagurona nu nelah kiRawun, ari kiRawun geus binasa dina kaayaan meureut sababaraha tauan katukang.

“Kolepat… Deus! Deus! Duaaakhhh…”

Dua kakuatan bentrok sababaraha kali, nimbulkeun sora anu ting beletuk lir sora batu gunung anu diadukeun. Tetela daya tolak aki Patih ngadadak lengit pangaruh juragan Adipati anu metakeun daya sabalikna. Najan kitu, juragan Adipati sura semu-semu anu kateter, buktina manehna tepikeun kajajarigjegan sababaraha lengkah katukang. Sedeng katembong Akipatih geus narajang deui bari jeung cacarita.

“Hhh! Timimiti iraha Andika ngagem aji Wesi Purasani, Sura? Naha ti siRawun? Heuppp…”

“Hahaha… teu kudu loba Bacot! Memangna ukur Andika anu ngabogaan ieu elmu. Haha…. Yeaa…”

“Ngulik Aji Wesi Purasani teu cukup sataun dua taun, deuleu. Heup…! Tapi merlukeun waktu puluhan taun, jadi.. heup, iyaait… mustahil Andika ngulik anyar-anyar! Kajaba…? Heupp…”

Ceuk aki patih teu kebat, nyelang gulak-gileuk kakenca jeung kakatuhu, nyingkahan samberan suku jeung leungeun juragan Adipatisura anu datang pasusul-susul.

“Kajaba naon, Darbaseta? Huhh! Eyaaa… heup, eiittt…”

Plos-plos-plos…! Ayeunamah giliran adipati sura anu luluncatan, nyingkahan timpugan-timpugan aki patih, anu mampuh ngabubukeun batu sagede saung, atuh tong boroning sipatna awak manusa anu hipu.

“Kajaba Andika siRawun Sorangan, yiaaaaa!!”

“Hahaha…” kadenge juragan adipatisura seuri ngagakgak bari terus ngayonan jurus-jurus aki patih anu kacida bahayana.

Dua jirim geus teu katemong jungkerengna, nu katenjo ukur dua gulung kalangkang koneng jeung hideung anu silih samber. Nu koneng kalangkang akipatih, anu hideung kalangkangna juragan adipatisura.**

Kocapkeun ditempat sejen, nyaeta kaayaanana Kiwidura. Katembong manehna masih aya dina luhur pasungan, awakna geus bener-bener leuleus balas nahan kanyeri, beungeutna pias koneas tanda loba teuing ngucurkeun getih dina lebah tatuna anu dipantek.

Najan kitu ari pangaciananamah masih gembleng, manehna masih bisa mikir.. malah jauh jeroeun hatena ngarasa sedih, dumeh teu bisa milu bajuang merangan jalma-jalma jahat anu ngagalaksak diCametigalingh. Hanjakal manehna kurang waspada tur ati-ati, ahirna katipu ku Antingwulan nepikeun kadirina bobor karahayuan.

Keur kitu, kadenge sada lengkah suku anu ngadeukeutan ka manehna. Malah disusul kunu cacarita, sing horeng maranehnateh kiRisang katut kiJantaka.

“Haduh… untung euy, nyai mayang kaburu datang. Cacak lamun henteu, boa geus kumaha…”

“Heueuh euy, bener pisan. Salahnamah tadi urang bet gagabah nyerang siDarbaseta, anu antukna lain lain bisa ngarubuhkeun.. malah urang sorangan anu hampir-hampiran cilaka ku tanaga sorangan anu malik…”

“Tong salah, kapanan kiDarbaseta muridna kiJala ujung pandita sakti dipuncak gunung Arghabinta. Tangtu bae, elmuna hamo aya nunandingan…”

“Tapi naha yakin kucara nyandra siWidura manehna bakal lemah?”

“Nya urang bandungan bae naha? Tuh tingali, siWidura geus taya daya. Hehehe… Sakitumah manehna kawilang kuat, euy…”

“Heuheu… heueuh, euy. Padahal kurang kumaha tanagana geus dikuras ku siMayang jeung siAnting! Mun ninggang kaurangmah, wah… boa moal cengkat deui, direngkolan ku dua iblis kitu. Heuheuheu…”

Ceuk kiJantaka katut kiRisang, ditungtungan ku ting ceuleukeuteuk.. nyengseurikeun kiWidura bangun anu ngece pisan.

“Tapi.. asa aya nu aneh, euy?”

“Aneh kumaha, baran…”

“Eta tah… tunggul eta, tunggul kawung?”

“Enya, naon kitu?”

“Cik ingeut-ingeut, euy. Da rarasaanmah asa euweuh tunggul kawung didinya? Bener teu?” Ceuk kiBaran ngutarakeun kahemeng jeung kaherana.

“Bener oge baran euy, naha nya bisa kitu?”

Duanana ting kojengkang nyampeurkeun eta tunggul kawung, anu jangkungna paling banter sacangkengeun maranehna. Ngan edas injukawungna mani kadeul, sarta harupatna mani rungseb tur sareukeut.

Srog tarepi, tuluy nyidik-nyidik eta tunggul tiluhur nepi kahandap, malah kana jembetna injuk ge teu kaliwat. Breh… diantara kandeulna injukteh, bet siga aya sapasang panon anu mocorong gular-giler neuteup kamanehna.

“Hiyy… eta… eta… naon, euy…”

“Heueuh.. bet siga.. siga pa... Panon etamah…?”

“Be.. be…!!!”

Tacan ge rengse nyebut bener. Ngadadak bae, aya sapasang leungeun kaluar dina jero eta injuk. Nyolodor lalaunan, ngaragamang kitu bae.. ngan matak aneh duanana teu bisa ngejat, awakna ngadadak heras sukuna lir dipaku kajero bumi.

Numatak basa ramo-ramona anu ceking lir ceker hayam nawu masing-masing beungetna angur hookeun, pangacianana geus leuwih tiheula hiber teuing kamana boa. Teulila, korotok… kadenge sada anu ngorotok kapapanjangan, disusul ku ngariutna awak kiJantaka katut kiRisang.

Kudupruk! Duanana ngudupruk dina kaayaan raga anu meureut, nyesakeun urat jeung tulang saliwat siga bugang jalma anu geus puluhan taun.

Gebeg! ningali kaayaan sarupa kitu kiWidura ngagebeg, sababaraha kali panona dikicep-kicep.. bisi salah nempo, tapi tetenjoan angeur kitu, kiRisang jeung kiJantaka geus ngemasing pati dina kaayaan anu meureut.

Les.. Ngadadak eta dua layon ngiles, pon kitu deui jirim anu siga tunggul kawung ngajentul.

Keur kitu, cririhill.. kadenge dimedan laga, aya anu pating cirihil seuri, sing horeng nyai Mayang jeung Antingwulan, anu geus hasil ngabinasakeun kabeh para prajurit cametigaling nepi kacarem.

"Hihi... beres, aceuk. Kumaha lampah urang saterusna, naha rek ngabantuan siSuradipati?"

"Hihi... Kela anting, antep heula lanan. Keun.. sina diantara maranehna aya anu rubuh, najan kumaha duanana ge mush urang duaan.."

"Terus naha urang ukur lalajo?"

"Hm..." ceuk nyai Mayang bari unggeuk.

Duana terus ngawaskeun ka juragan adipati jeung akipatih anu keur jojoh patutunggalan.

Ngan tetela.. saperti anu geus kabandungan samemehna, yen kakuatan aki patih memang aya disaluhureun juragan adipati sura. Harita oge kitu, katembong kalangkang hideung beuki katekeun mundur malah pamustunganana kadenge sada anu ting beledug, sarta dipungkas ku sora jalma anu ngagero matak ketir.

“Hiuk, kolebat, wuttt…” “Deus! Deus! dhuaakh!" “Duaarr…”

“Aaahhh…”

“Gedebut!!! Katembong hiji jirim ngagedebut , bari ooroloan ngutahkeun getih hirup. Anu matak kaget, kulit beungeutna nyengled, siga kedok kulit anu ipis pisan.

“Sok siah, gera ngaku. Naha bener Andika siRawun?"

“A... Ampun aka, leres pisan..."

“Lamun kitu carana sok, gera buka eta kedok ipis Andikateh, Rawun…”

“Auhh.. ampun, aka. Ampun! U.. unjuk sumangga, ieu kedok ku abdi bade dibuka. Asal ulah dipaehan…” ceuk juragan Adipati, kitunateh bari jeung ngadudut kulit beungeut, anu tadi katembong nyengled siga rek lepas.

Polonyonteh kedokna lesot, jangelek hiji jalma anu keureutan beungeutna bengis. Irungna rada bengkung, gadona belah tur dipapaes kumis bodas anu cokrom.

“Hhh! Kuring bener-bener teu nyana, upama kiSura teh sanyatanamah Andika, Rawun? Jawab! Dikamanakeun juragan sura anu sajatina? jeung timimiti iraha Andika nyamur jadi manehna?”

“Ti… tisaprak ma… manehna binasa, Aka. Tah, tiharita ku.. kuring ngagentikeun pe.. peran manehna…”

“Kurang ajar! Andika bener-bener katerlaluan, Rawun…?!!”

“Ru… rumaos Aka, kuring… kuring tambarakan…”

“Hhh! Hutang pati dibayar kupati, hutang nyawa dibayar kunyawa…”

“Ampun… ampun aka, ma… masing emut u.. urangteh dulur sapaguron….”

“Hmmm…” Aki patih ukur ngagerem panona anu teu weleh ngagebur, haritamah siga anu silalatuan saking ku ambeukna.

“Bejakeun kakaula, kumaha carana Andika, nepi ka tega ngalakukeun hal sarupa kitu, Rawun?" ceuk Aki Patih, bari salengkah demi salengkah ngadeukeutan kiRawun. Nu harita acong-acongan nyembah hayang di poikarunya.

“Aka, ieu sakabeh terus terang bae, idena nyiMayag jeung nyaiAnting... “

“Tapi mustahil maranehna apaleun kana peta pusaka milikna siInjukkawung. Pasti Andika nungabejaanana, lain?"

“Saur tadi oge, rumaos abdi lepat..."

“Kaula panasaran, naon sabenerna jasad anu meureut sababaraha taun kalarung? Kaasup jasadna senapati Arya?"

“Eta… eta… ukur… ukur boneka, aka. Rekaperdaya pikeun miceun salasah sangkan tujuan kuring tetep nyamuni, nu dipahareup aka daek masrahkeun eta peta pusaka…”

“Andika nyaho naon akibatna mun eta peta pusaka lagrag kana leungeun jalma jahat, Rawun?”

“Terang, akang…”

“Atuh kunaon masih dilaksanakeun?”

“A… ampun aka. Sa… saur yadi oghe, rumaos Abdi lepat tur tambarakan…”

“Hutangpati kupati, hutang nyawa dibayar ku nyawa. Dosa Andika geus teu bisa dihampura, Rawun. Tah ayeuna, gera tungkul kajukut gera tanggah kasadapan. Poe ieu sagala kajahatan Andika bakal eureun nepi kadieu…”

“Ampun aka, ampun. Pi… piraku salira bade tega?”

“Hhh!” aki patih teu nyarita, leungeuna geus diamangkeun rek dipake ngagaplok sirah kiRawun anu sanyatanamah murid sapaguron manehna.

Ngan teu kebat, basa kadenge manten sora awewe anu ting cirihil. Disusul ku pating gayabagna dua awewe, hiji diantarana aya nu ngajingjing jalma, dijengut buukna pisan.

“Hihihi… tahan Darbaseta! Tahan! Hihihi…”ds

“Nya.. nyai Mayang? Anting wulan?”

“Hihi bener, ieu kaula duaan…”

Raray aki patih katembong robah hebat, panona anu silalatuan ngadadak pareum lir seuneu dibanjur ku cai janari. Sabab rek teu kitu kumaha, demi ningali anu keur dijenggut buukna ku Anting Wulan teh kiWidura. Rarayna tanggah, sedeng seseukeut balati geus napel kana tokorona.

“Ieu jalma geus mateni salakina siAntingwulan, Darbaseta. Kami sakabeh geus sapuk, yen nyawana masih bisa salamet asal ditukeur jeung Peta pusaka milikna siInjukkawung…”

“Hhh! terus naon hubunganana antara siWidura jeung peta pusaka milikna siInjukkawung?”

“Hhihi…” nyai Mayang angur nyirihil, sabalikna kiRawun cicing-cicing cengkat sarta nangtung gigireun nyai mayang. “Teu kudu pura-pura bego, Darbaseta. Kaula nyaho, ieu jajaka sanyatamah anak anjeun!”

“Hm, naon buktina upama ieu Jajakateh budak kuring?”

“Hihi… tina rengkak polah jeung sorot mata anjeun anu pinuh ku kanyaah, geus cukup pikeun nganyahoankeun yen ieu Jajaka anak pituin Andika, Darbaseta…”

“Hhh!”

“Atawa hayang bukti anu leuwih nyata?”

“Naon?”

“Ieu kalung Darbaseta…” Ceuk nyai mayang bari ngarogoh saku bajuna, terus ngacungkeun liontin anu warnana hejo tea. “Kaula nyaho, ieu liontinteh aya pasanganana. Sedeng eta pasanganateh aya dianjeun. Ceuk kiRawun, sababaraha taun puluh taun kalarung ieu liontin napel na beuheung hiji orok nu terus dititipkeun ka puncak Gunung Sanggabuana. Sedeng eta orok nya ieu siWidura pisan. Hihihi! Lain kitu kiRawun?”

“Be… bener, nyai…” ceuk kiRawun bari nyusutan getih, nu masih ngaberebey dina sela-sela biwirna.

“Kumaha Darbaseta? Naha Andika qolu, ningali buah hate dibinasakeun ku cara anu samemehna tacan kungsi kapikiran ku Andika?” Ceuk nyai Mayang ngancam ka aki patih, ku tandona kiWidura.

“Abah, u.. ulah ulah dipasrahkeun. Leuwih hade, kuring ngemasi pati dari pada jadi cukang lantaran pakewu dimangsa datang...”

“Beletok! Krek…” kadenge sada nu ngabeletok tur ngerekek basa ti korona, diketig ku leungeun Antingwulan anu nyekel gagang peso.

“Jempe siah Widura, silaing teu ngabogaan hak pikeun cacarita. Jempe!”

“Auhh…” kadenge kiWidura humarurung nahan kanyeri, getih langsung kaluar lebah bahamna.

Aki patih katembong ngaheruk, hatina leuleus.. ningali anak anu ngan hiji-hijina dikitu-kitu ku musuh. Sedeng kadenge nyaimayang cacarita deui,

“Lamun dina itungan katilu Andika masih keneh tacan daek masrahkeun eta peta pusaka. Saetik-saeutik jeroan waruga anak anjeun ku kami baris kaluarkeun. Mimitina dina letah, tuluy panon sarta pamungkas jajantungna. hihihi…”

“Abaahh… ul… agrrrhhh….”

Kadenge kiWidura siga rek cumarita, tapi teu kebat kaburu dicekek ku Antingwulan nepikeun ka ngaluarkeun sora anu ngorok. Raray aki patih sakali ieumah bener-bener nepi kasepa, panona anu layu beuki ceuleuyeu lir langit anu rek bedah ku pihujaneun. Sumanget aki Patih bener-bener pareum, batina teu tarima, mun seg anakna ngalaman nasib anu sarupa kitu. Sabab sadar, omongan eta awewe lain ngan ukur gertak sambel, tapi estuning nyata teu weleh dilaksanakeun.

“Hihihi… kumaha, Darbaseta? Naha rek tega Andika ngorbankeun anak anu ngan hiji-hijina, binasa dina kaayaan pikangeneseun?”

“Hhh! geus sajauh ieu mayang, kaula ngorbankeun ratus-ratus nyawa rayat Cametigaling…”

“Hihi… terus kumaha, atuh?”

“Kaula hamo sanggup ningali anak dikitu-kitu kuanjeun…”

“Hihi… jadi Andika narima?”

“Hhh! bener…” ceuk aki pati bari ngaheruk. “Dari pada kaula kudu nyaksian anak binasa bari disiksa sarupa kitu? Leuwih hade kaula mangkat leuwih tiheula…”

“Na… naon maksud Andika, Darbaseta?!”

“Jang, hampura bapa…”

“Abbbah…”

“Heuppp…”

Ngadadak aki Patih nga heujeun, disusul ku sora anu ngorotok kaluar disakujur awakna anu ngadadak melendung. Sarta teu lila kadenge sada nu ngabeledug, bareng jeung ajurna awak aki patih.

“Abaahh….!!!”

Kadenge kiWidura ngajerit, awakna kapangpengkeun pon kitu deui Antingwulan, Nyai Mayang jeung kiRawun.. malah welasan prajurit ge nepi kagempar ku hebat-hebatna eta ledakan.

Purumpuy… lir hujan girimis, getih akiPatih mawur kasakuliaheun eta patempatan. Nimbulkeun pamandangan anu matak ketir, sabab jalan padati ngadadak banjir ku getih prajurit katut aki patih. Sanggeus kaayaan simpe, angin leuleur katembong Antingwulan, nyaimayang katut kiRawun harudang.. pon kitu deui nusejena.

“Kuang ajar, teu sangka manehna bakal ngalakukeun hal sarupa kitu, Rawun. Hhh! lamun kieu caranamah, sia-sia usaha urang salila ieuteh, Hadeuhh…” kadenge nyai mayang ngeluh, pinuh ku rasa prustasi.

“Bener kuring ge teu nyangka lamun manehna bakal nekad metakeun Elmu Pamungkas nu disebut Lebur Raga, Mayang. Sakieu oge untung, urang teu padeukeut jeung manehna mun seg padeukeut sumawona nepi karapet bisa-bisa urang sakabeh milu binasa…”

“Terus mun geus kieu kumaha atuh, Rawun?”

“Teuing kaula oge bingung…”

“Teu sangka aya makluk sakitu gurat batuna, hhh…”

“Acek, siWidura euwuh…” kadenge Antingwulan cumarita, bari luak-lieuk .

“Naon? Dedengeanteh siWidura euweuh?”

“Bener, tuh tingali…”

Salarea milu luak-lieuk, neangan kiWidura anu bieu sarua kapangpengkeun. Tapi jirim kiWidura tetep euweuh, teu kaciri juringkang-juringkangna acan.

“Kurang ajar, kabur siganamah eta wowolekteh?”

“Nyaan kuat jelemateh, mangkilang geus dipasung tapi masih sanggup ajeg sanajan payah oge…” ceuk Antingwulan kekerot, panona nepikeun ka bolotot.

Barang keur silih tempas kitu. Guluprak.. guluprak.. Ngadadak kahareupeun maranehna aya nu ngaguluprak pasusul-susul. Barang breh, teu kira-kira nuaraya tidinya ting garebegna. Basa nu ngagubragteh bet siga kiJantaka jeung kiRisang, katempo dina bedog jeung anting-anting nu dipakena.

“Ja.. Jantaka, ri.. risang..."

Ceuk nuaraya didinya meh bareng. Salarea silih reret, disusul ku ting puridingna bulu punduk sabab jasad kiJantaka jeung kiRisangteh mareureut teu beda tiregang ngarangas.

“Hze,hze,hze…” Ngadadak bae kadenge siga sora anu keur seuri mengi, haroshos semu ngadesis piasieuneun.. datangna tipalebah tihang pasungan.

Breh.. teu kanyahoan datangna. Nyaho-yano dina tungtung tihang pasungan geus aya hiji jirim anu keur ngajanteng. Saliwat bet siga tunggul kawung, anu sakulilingeunana jembet ku Injukkawung.

“I.. Injukkawung…?”

Sontak nu araya dunya nyebut hiji ngaran anu geus teu bireuk deui.. nyatana ngaran siInjuk kawung.

“Hzee,hze,hze…” ds

Samemeh, NyaiMayang sabalad-balad sadar kanu naon-naon. Ngadadak bae, eta jirimteh kumalayang, teu ka ciri nekukeun suku atawa ngobahkeun taktak ilaharna jalma anu rek luncat. Kumalayang kitu bae, lir sagunduk kapuk katiup angin.

Breh.. teu kanyahoan datangna. Nyaho-yano dina tungtung tihang pasungan geus aya hiji jirim anu keur ngajanteng. Saliwat bet siga tunggul kawung, anu sakulilingeunana jembet ku Injukkawung.

“I.. Injukkawung…?”

Sontak bae nu araya didinya nyebut hiji ngaran anu geus teu bireuk deui.. nyatana ngaran siInjuk kawung.

“Hzee,hze,hze…”

Kadenge sora nu siga seuri mengiteh disada deui. Malah samemeh, NyaiMayang sabalad-balad sadar kanu naon-naon. Ngadadak bae, eta jirim kumalayang, teu ka ciri nekukeun suku atawa ngobahkeun taktak ilaharna jalma anu rek luncat. Kumalayang kitu bae, lir sagunduk kapuk katiup angin.

Bareung jeung ngalayang eta eta jirim, udara disabudeureunana ngadadak reueuk lir aya halimun hideung.. nebarkeun hiji kakuatan anu matak ngabekukeun aleran getih nu araya didinya.

Karasana matak kaku satulang-tulang, tong boroning ngobahkeun awak, ceuk paribasanamah hese ngutekeun curuk-curuk acan. Eta kaayaanteh, tumerapna kapara prajurit Cameti galling anu tingkat tanaga jerona masih handap. Da ari ka Nyai mayang jeung Antingwulan katut kiRawunmah kitu kaayaanteh ukur sakeudeung. Da dihenteu-henteu oge, maranehna tiluanteh kapanan geus mibanda tanaga lapisan nepi ka tingkat kasapuluh atawa nu disebut tingkat Whiguna.

“Jlek!” Eta jirim anu siga tunggul kawungteh nangtung harepeun nyai Mayang sabalad-balad. Nu ukur bisa bati colohok, bari negeskeun eta tangtungan jalma anu siga tunggul kawung tea.

Tetela hiji aki-aki anu pendek pecekrek, anu jangkungna kira-kira sacangkengeun kolot. Ngan eta buukna kandeul jeung panjang, nepi ka heuras lir injukkawung mungkus hamper sakujur badana. Nepi kararay jeung suku katut leungeuna meh teu kaciri. Nu matak pantes, lamun saliwatmah eta aki-aki pendek pecekrekteh siga tunggul kawung nu ngajentul.

“Naha Andika tiluan neangan siWidura?”

Kadenge siInjukkawung cumarita sora rebek, lir sora dua jelema anu ngomong dibarengkeun.

“Be,be,be... bener. Sa... saha anjeun?” ceuk nyai mayang gagap, sedeng beungeutna pias koneas.. Ponkitu deui, Antingwulan katut kiRawun.

“Hse, hze, hze…”

“Naha… naha anjeun si... siInjukkawung?”

“Hse, hze, hze…”

“Antara... antara... kaula jeung Anjeun estuning taya... taya gantar kakaitan naon-naon. Jadi... Jadi leuwih hade, Andika ingkah diieu patempatan...”

“Sanggeus ngarurujit ngaran batur ku tingkah polah anu kotor, naha masih bisa disebut euweuh gantar kakaitan naon-naon?”

Nyai Mayang teu ngomong deui, ngan maranehna sakabeh sadar yen kiwari maranehna keur aya dina kaayaan bahaya. Kaayaanana kiwari, lir mencek keur nyahareupan siRajaleuweung. Sabab maranehna sadar bener, kumaha hebatna eta aki-aki anu nelah siInjukkawung. Anu dina umurna bae geus jauh ibarat langit jeung bumi, anu umurna eta aki-akiteh hamper saentragan jeung aki guru maranehna kira saratus taun kalarung.

“La… lamun And… andika bener si… siInjukawung, dikamanakeun siWidura? Naha manehna dibawa kuanjeun?” ahirna nyai Mayang cumarita, ngawani-wani maneh.

“Hze,hze,hze… bener, manehna ku kami geus dibawa sabot tadi kapangpengkeun. Tapi tragis, kiwari manehna geus meureut siga dua batur andika ieu...”

Ceuk siInjuk kawung bari nunjuk kucurukna anu regel siga ceker hayam. Nyai mayang anu geus mimiti bisa ngawasa dirina cicing-cicing geus nyiapkeun kakuatan cakar Iblisna. Pon kitu deui Antingwulan katut kiRawun. Maranehna geus sayaga nyiapkeun elmu sewang-sewangan, mun Antingwulanmah nyiapkeun peso tengor saloba-lobana, sabalikna kiRawun geus matek aji Weusi purasani, anu mampuh mentalkeun panarajang lawan kudaya tolakna.

“Terus mana ayeuna?”

“Werrr…”

Ngadadak siInjukkawung ngibaskeun leungeun jeroeun buukna anu gimbal panjang. Sarangkum angin kontan ngahiuk, nyingraykeun hiji rungkun teu jauh dina tihang pasungan. Breh.. kusalarea kaciri, didinya aya jirim keur nyanghunjar bari dina kaayan awak anu ngariut lir dahan ngarangas. Anu matak kaget, dina beuheungna nanceub peso balati milikna Antingwulan.

“Tadi, basa andika sakabeh kapangpengkeun. Peso sieta, malah nacleb lebah beuheungna...” ceuk siInjukkawung ditungtungan ku nunjuk ka palebah Antingwulan.

“Hihi... alus atuh lamun kitumah, hartina hutang pati kami geus kabayar lunas. Ahihihi...”

“Hse, hze, hze… Andika ulah waka bungah…”

“Naon maksuda Andika?”

“Saprak peta pusaka leungit dipaling ku murid kami nunelah siJayeng. Kami geus sumpah, seja ngabulkeun hiji pamenta ka jalma anu daek ngarawat.. sok komo mulangkeunana deui kakami. Sedeng eta jalmanateh nya siDarbaseta. Tadi samemeh siDarbaseta binasa, kami geus nyanggupan pamenta manehna…”

“Naon Pamentana?” ceuk nyai Mayang panasaran.

“Mawa hirup-hirup siWidura diieu patempatan. Hanjakalal tikorona malah ka tiruk ku peso balati...”

“Hihihi… lamun kitu carana, siInjukakawung anu kasohor gagah saktiteh teu bisa nyumponan kana janjina. Siwidura malah geus binasa. Ahihihi…” ceuk nyai mayang ditungtungan ku seuri lelengakan.

“Salah-salah! Andika salah…”

“Naon maksudna heh, Injukkawung…”

SiWidura tacan sapinuhna binasa…”

“Dina kaayaan katiruk beuheungna ku Balati jeung kaayaan Ragana anu meureut saperti kitu, naha manehna masih bisa disebut hirup keneh…”

“Tadi nalika manehna sakarat rek ngalepaskeun nyawa. Ragana kukami diawetkeun manten kucara sina ngariut. Tah, kujalan kitu, jiwana bakal kakonci.. ruhna moal waka kebat ngahiang ka kalanggengan. Hartina jiwa siWidura masih keneh bisa digayuh saratna asal ragana kudu sampurna heula?”

“Jadi kasarna siWidura bisa dihirupkeun deui?”

“Hze,hze,hze..." siInjukkawung, angur seuri ngadesis siga anu mengi tea. “Kucara anu tepat tangtu bae bisa. Hze,hze,hze..."

“Kurang ajar! Lamun kitu carana, Andika heula nukudu binasa, injukkawungng. Hiyaa…

Ngadadak Anting wulan ngagorowok, sedeng hampir salosin peso kontan ting belesat muru siInjuk kawung. Bareng jeung kitu, nyai Mayang katut kiRawun ge nyusul tepus.. masing-masing awakna langsung ting jorelat bari metakeun elmuna sewang-sewangan. Rek ngabinasakeun aki-aki pecekrek, nu badana siga tungul kawung ngajentul.

“Siuttt…!! Bres-bresh-bresh!” “Plakkk…” pelll…”

Hamper salosin peso tenggor taya nu teu kena, kabehanana rangseb keuna ka siInjukkawun, tapi sabenernamah eta pesoteh katahan ku buuk nu jembet tur kandeul. Malah katembong cakar nyaiMalang jeung dampal leungeun kiRawun napel kabeulit ku buukna siInjukkawung.

Samemeh duanana narik deui masing-masing leungeuna, korotok… kadenge sada nu ngorotok kapapanjangan. Disusul ku ngariutna leungeun nyai Mayang jeung kiRawun, tuluy mapay kapuhu.. antukna ngarembet kasakujur badana.

“Aceukkk…!!”

Antingwulan langsung ngagero kaget, basa ningali kaayaan nyai Mayang jeung kiRawun anu katembong badana ngariut.. meureut teu beda ti dahan kai ngarangas bari ngaluarkeun sora anu ngorokok matak linu.

“Burisat…!!!”

Welasan peso anu tadi rungseb dina badana siInukkawung ngadadak ngaburisat. Ngahujanan awakna Antingwulan, anu masih kaget tur hareugeueun ku eta kajadian. Akibatna mungguh hebat. Dibarengan ku ngajeritna Antingwulan anu ngalepaskeun nyawa, awakna langsung ambruk dina kaayaan badan anu karancang katembus kuwelasan peso tenggor milik manehnana sorangan.

“Hze,hze,hze…!!!”

Hawar-hawar siInjuk kawung seuri ngadesis, bari ngagandong layon kiWidura ku beulitan buukna anu jembet. Terus ngaleos gancang, ninggalkeun puluhan layon akibat hawa napsu ka angkara murkaan.

Bareng jeung hiukna angina anu ngaguruh, pepedut Cametigaling mimiti nyingray bareung jeung peurayna lalangse aheng anu gumulung dieta kadipaten.**

Mitra carios anu judulna Uru-ara cametigaling tamat